الولی

اگر کسی اسم «الولیّ» را بر کوزه ی آب بنویسد و آن را پر از آب کند و بر چهار حدّ خانه و بام آن بپاشد، آن خانه از دزد ایمن گردد و نیز از صاعقه و سیل و زلزله نیز در امان باشد. و اگر کسی این مربّع را در شَرَف آفتاب نویسد و با خود دارد و در هر روزی چهل و هفت مرتبه بگوید «الوالی الوالی»، از غرق و حرق و قهر سلطان و عزل از منصب و سایر آفات و بلیات ایمن گردد و صورت مربّع این است:

نیز همراه داشتن مکسَّر «اللهُ وَلیُّ الَّذینَ آمَنُوا» نیز فواید بسیار دارد:

پژوهه در مفهوم ولیّ از مترجم

چند معنی برای “ولیّ” بیان شده که همه بر ذات لایزال الهی صادق است. اوّل ناصر و یاری کننده چنان که در قرآن کریم آمده است:

«خداوند یاری کننده ی آن کسانی است که ایمان آورده اند و به درستی که نیست از برای کفّار ناصر و یاوری».(محمد «ص»/12). دوم اولی و صاحب اختیار چنانچه در مورد “رسول الله” آمده است: «رسول خدا بر مؤمنین از خودشان صاحب اختیارتر است». (احزاب/6). سوم تولیّت و متولّی امری بودن؛ «خداوند ولی مؤمنین است».(آل عمران/68).

ولایت مطلقه بر کل کائنات خاص حضرت احدیّت است امّا بندگان خاص و انتخاب شده ی الهی را نیز بهره و حظّی است که ولایت تکوینی و تشریعی نمود آن است و خداوند تبارک و تعالی طبق اقتضای اراده و مصلحت خویش دو ولایت قوی را به انبیا و امامان معصوم علیه السلام تفویض فرموده، چنان که می فرماید: «سرپرست شما فقط خداست و پیغمبر او و کسانی که بر نماز مداومت می کنند و در حال رکوع زکات می دهند».(مائده/55).

از “امام محمّد باقر”علیه السلام و “امام جعفر صادق”علیه السلام روایت شده است که این آیه در شأن «علی بن ابی طالب» (علیه السلام) نازل گردید در آن هنگام که در حال رکوع انگشتری خود را صدقه داد.

«ولیّ» در اصل به معنی «نزدیکی و عدم جدایی» است، به همین مناسبت به سرپرست و مربیّ انسانیِ که نیازمند به تربیت و سرپرستی است «ولیّ» گفته می شود، به دوست و رفیق صمیم نیز «ولیّ» اطلاق می شود… آیه ی 55 سوره ی مائده؛ آیه ی «ولایت» است و شک نیست که کلمه ی «ولیّ» در آیه به معنی دوست و یا ناصر و یاور نیست، زیرا «ولایت» به معنی دوستی و یاری و یاوری اختصاصی به کسانی که نماز می خوانند و در حال رکوع زکات می دهند، ندارد، بلکه این حکم «حکم عمومی» است که همه ی مسلمانان باید آن را پذیرفته و اجرا کنند. تمام مسلمانان باید یکدیگر را دوست بدارند و یاری کنند، حتی آنهایی که زکات بر آنها واجب نیست و اصولاً چیزی ندارند که زکات بدهند، باید یکدیگر را دوست داشته باشند، تا چه رسد به این که بخواهند در حال رکوع زکاتی بپردازند، آنها نیز باید دوست و یار و یاور یکدیگر باشند و این از «بدیهیات» است. بنابراین از همین جا روشن می شود که منظور از «ولیّ» در آیه ی فوق، «ولایت» به معنی «سرپرستی و تصرّف و رهبری مادّی و معنوی» است، بویژه آن که این «ولایت» در ردیف «ولایت پیامبر» (صلی الله علیه و آله و سلم) و «ولایت خدا» قرار گرفته و هر سه با یک جمله ادا شده است. و به این ترتیب آیه ی مذکور از آیاتی است که به عنوان یک نصّ صریح قرآنی، دلالت بر ولایت و امامت حضرت علی علیه السلام می کند که خود نیاز به بحث های مبسوط و موسَّعی دارد… .

منبع :
شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم.